Tag: NG nr. 26 (907)

Wilno – Sejny – Puńsk – wizerunek subiektywny na tle obiektywnych realiówKontynuując cykl materiałów, które powstały na osnowie wizyty marszałek Sejmu RL Ireny Degutiene na Ziemi Sejneńskiej, powracamy do Sejn. Po wizycie w litewskiej szkole „Żiburys” pani marszałek udała się do Konsulatu Republiki Litewskiej w Sejnach, który znajduje się nieopodal szkoły – drogę tę pani marszałek przebyła na piechotę – w jednym z ciekawszych budynków miasteczka – Domu Litewskim.

Sejny – nieduże miasteczko liczące 6 tys. mieszkańców, wśród których jest nieco ponad 20 proc. Litwinów. W powiecie sejneńskim – najmniejszym w Polsce (liczba mieszkańców około 22 tys.) Litwini stanowią około 42 proc. Najwięcej jest ich w gminie Puńsk – 82 proc. (Puńsk liczy półtora tysiąca mieszkańców). Czytaj dalej WILNO – SEJNY – PUŃSK – wizerunek subiektywny na tle obiektywnych realiów

Członkowie klubu nauczycieli-seniorów przy „Macierzy Szkolnej” mieli wiele poznawczych wycieczek. Ostatnio, zawdzięczając posłowi na Sejm RL z ramienia AWPL Leonardowi Talmontowi zwiedzili uroczy zakątek południowo-wschodniej Litwy – rejon solecznicki.

Autobus czekał na nas koło Domu Kultury Polskiej w Wilnie. Płynęła z niego piękna piosenka o Solecznikach, która stała się mottem naszej wycieczki. Z pilotem Reginą Bućko podążamy w kierunku Jaszun – najstarszej miejscowości w rejonie solecznickim. Wita nas uroczy kościółek pw. św. Anny. Pani Regina zapoznała nas z historią tej świątyni. Otóż ideę jej budowy podała w roku 1922 pani Maria Balińska, a już w 1928 r. kościółek został poświęcony. Czytaj dalej TAM GDZIE SOLCZA WODY TOCZY…

Kontakty Polskiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Wilnie z Macierzą są coraz szersze. Dzięki nim integrujemy się z Rodakami, zwiedzamy i poznajemy Polskę. Właśnie w czerwcu byliśmy z wizytą w gościnnym Zgierzu.

Zgierz – to miasto położone nad rzeką Bzurą, koło Łodzi, liczące 56 tys. mieszkańców. Faktycznie jest przedmieściem aglomeracji łódzkiej i jest połączone z Łodzią linią tramwajową. Historia tej miejscowości sięga początku XII w. Wówczas spaliła się istniejąca tu świątynia pogańska – czyli zgorzała – co i dało dla osiedla nazwę Zgierz. Z początku, oczywiście, było to miasto drewniane. Walory przyrodnicze miejscowości sprawiły, że stała się centrum łowiectwa. Zaś jej usytuowanie na szlaku bursztynowo-handlowym przyniosło jej prawa miejskie. Z biegiem czasu rozwinęła się tu produkcja wełny, szczególnie na początku XIX wieku. Dotychczas możemy tu zobaczyć drewniane domy tkaczy. Największymi zakładami sukienniczymi były fabryki rodziny Borstów, dla pracujących na nich robotników budowano murowane domy. O szybkim rozwoju miasta mówią jego zabytki: kościół farny pw. św. Katarzyny, Stary Rynek, Nowy Rynek, kościół ewangelicki, synagoga, wolant (bryczka) Jana Śmiechowskiego, siedziba straży pożarnej, konny wóz strażacki, łaźnie miejskie. Na początku XX wieku rozwinęło się tu szkolnictwo, założono żeńskie seminarium nauczycielskie, a także ośrodki medyczne. Czytaj dalej Zgierz – daleki, a tak bliski