Kategoria: Aktualności

Członkowie klubu nauczycieli-seniorów przy „Macierzy Szkolnej” mieli wiele poznawczych wycieczek. Ostatnio, zawdzięczając posłowi na Sejm RL z ramienia AWPL Leonardowi Talmontowi zwiedzili uroczy zakątek południowo-wschodniej Litwy – rejon solecznicki.

Autobus czekał na nas koło Domu Kultury Polskiej w Wilnie. Płynęła z niego piękna piosenka o Solecznikach, która stała się mottem naszej wycieczki. Z pilotem Reginą Bućko podążamy w kierunku Jaszun – najstarszej miejscowości w rejonie solecznickim. Wita nas uroczy kościółek pw. św. Anny. Pani Regina zapoznała nas z historią tej świątyni. Otóż ideę jej budowy podała w roku 1922 pani Maria Balińska, a już w 1928 r. kościółek został poświęcony. Czytaj dalej TAM GDZIE SOLCZA WODY TOCZY…

Kontakty Polskiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Wilnie z Macierzą są coraz szersze. Dzięki nim integrujemy się z Rodakami, zwiedzamy i poznajemy Polskę. Właśnie w czerwcu byliśmy z wizytą w gościnnym Zgierzu.

Zgierz – to miasto położone nad rzeką Bzurą, koło Łodzi, liczące 56 tys. mieszkańców. Faktycznie jest przedmieściem aglomeracji łódzkiej i jest połączone z Łodzią linią tramwajową. Historia tej miejscowości sięga początku XII w. Wówczas spaliła się istniejąca tu świątynia pogańska – czyli zgorzała – co i dało dla osiedla nazwę Zgierz. Z początku, oczywiście, było to miasto drewniane. Walory przyrodnicze miejscowości sprawiły, że stała się centrum łowiectwa. Zaś jej usytuowanie na szlaku bursztynowo-handlowym przyniosło jej prawa miejskie. Z biegiem czasu rozwinęła się tu produkcja wełny, szczególnie na początku XIX wieku. Dotychczas możemy tu zobaczyć drewniane domy tkaczy. Największymi zakładami sukienniczymi były fabryki rodziny Borstów, dla pracujących na nich robotników budowano murowane domy. O szybkim rozwoju miasta mówią jego zabytki: kościół farny pw. św. Katarzyny, Stary Rynek, Nowy Rynek, kościół ewangelicki, synagoga, wolant (bryczka) Jana Śmiechowskiego, siedziba straży pożarnej, konny wóz strażacki, łaźnie miejskie. Na początku XX wieku rozwinęło się tu szkolnictwo, założono żeńskie seminarium nauczycielskie, a także ośrodki medyczne. Czytaj dalej Zgierz – daleki, a tak bliski

Właśnie o takie subiektywne spojrzenie na problemy mniejszości litewskiej w Polsce chodzi, by stworzyć wizerunek istnienia tej enklawy litewskiej na Ziemi Sejneńskiej. Prawa mniejszości zagwarantowane dokumentami międzynarodowymi, europejskimi konwencjami, deklaracje, procenty i wskaźniki są ogólnie dostępne i znane. Różni się jedynie ich interpretacja, a ta praktycznie nigdy nie może być obiektywna, bowiem inaczej na sprawy mniejszości patrzeć będzie Kaszub dajmy na to, a inaczej warszawianin, Żmudzin czy też Niemiec mieszkający na Opolszczyźnie. Bardziej uważnie i porównawczo patrzymy też na mniejszościowe problemy my, Polacy z Wileńszczyzny, bowiem z wyroku historii jesteśmy w kraju zamieszkania – Litwie, uważani za jedną z jej mniejszości. Czytaj dalej WILNO – SEJNY – PUŃSK – wizerunek subiektywny na tle obiektywnych realiów

…jest emocjonalny, czasami wybuchowy, ale też sentymentalny i nigdy obojętny: ma swoje zdanie i nie czuje potrzeby tego ukrywać. Taki się urodził na wileńskich Śnipiszkach, tak go wileńska „piątka” wychowała, takim go akceptowali koledzy z podwórka znajdującego się pomiędzy dawną Wiłkomierską a Wilią. Miał to nieszczęście urodzić się w czasie wojny – rok 1940, jeszcze takie polskie Wilno było zarządzane przez administrację litewską. Tak „skutecznie” zarządzane, że skutki tego odczuł bardzo dobitnie: metryka kościelna wypisana była w języku litewskim i był w niej Polak ze Śnipiszek wpisany jako Šturmovičius, z odpowiednio też zlitewszczonym imieniem. Metryką w dzieciństwie zbytnio się nie ciekawił, ale kiedy w wieku lat 16 przyszło mu wybierać dowód osobisty w urzędzie zapowiedział, że ma być Szturmowiczem. Tak ważną sprawę musiał rozwiązać, jak to było w zwyczaju, rejonowy komitet partii. Na szczęście (chyba) sekretarz był Rosjaninem i bez zbytnich ceregieli napisał, że ma być tak, jak sobie życzy. Czytaj dalej Ci, którzy stali u źródeł. Żyć na małych obrotach nie potrafi…

W kościele Matki Boskiej Szkaplernej w Druskienikach obchodzono 20-lecie kapłaństwa księdza proboszcza Bronisława Krakewicza.

Na uroczystą Mszę św. przybyło wiele gości z różnych parafii, księży i sióstr zakonnych. W uroczystościach aktywny udział wzięli członkowie Druskienickiego Oddziału ZPL, a wśród nich członkowie chóru kościelnego, którzy śpiewają podczas Mszy św. odprawianych w języku polskim. Po wspólnej modlitwie Rodacy złożyli proboszczowi serdeczne życzenia, wręczyli kwiaty i prezenty.