Po południu, 30 września, mieszkańcy miasteczka razem z uczniami sobotniej szkółki, ich dziadkami i rodzicami doczekali się swoich przyjaciół – motocyklistów Rajdów Katyńskiego i Ponarskiego, którzy przybyli do Wędziagoły świętować radosne wydarzenie – otwarcie sobotniej szkółki języka polskiego.

Ludzie o dobrych sercach przywieźli potrzebny dla szkółki inwentarz, książki, przybory do nauki i inne prezenty. Wszystko to sprezentował wielki przyjaciel wędziagolan, mecenat Artur Tchórzewski, który obiecał również w przyszłości troszczyć się o rodaków.

Święto zostało zainaugurowane wspólną modlitwą i śpiewem. Udekorowaliśmy kwiatami krzyż, znajdujący się przy Polskiej Bibliotece, zapaliliśmy znicze. Przybyły z motocyklistami nasz charyzmatyczny przyjaciel – ksiądz Dariusz Stańczyk – wspólnie z uczniami i wszystkimi uczestnikami święta odmówił po polsku i litewsku modlitwę Ojcze nasz. Uczestników święta do tańca i zabawy zapraszali muzykanci, którzy przybyli z Domeikawy oraz duet z Wędziagoły „Teściowe” („Uošvės”). Wirowały pary, razem śpiewali wędziagolanie i przybyli goście, dźwięczały pieśni w języku polskim i litewskim. Dzieci szczególnie ciekawiły żelazne rumaki motocyklistów. Goście chętnie pokazywali motocykle, opowiadali o ich atutach. Między innymi, językowa bariera, która przeszkadzała dzieciom w obcowaniu, pomogła zrozumieć: trzeba się uczyć języka polskiego. Święto trwało do zmroku… Następnego dnia, w niedzielny poranek, motocykliści razem z księdzem Dariuszem Stańczykiem przybyli do miejscowego kościoła pw. św. Trójcy, gdzie gość razem z miejscowym proboszczem, księdzem Skaidriusem Kandratavičiusem odprawili poranną Mszę św. w języku polskim. Gość wygłosił kazanie, opowiedział o swojej obecnej posłudze na Syberii – w Tobolsku, gdzie służy mieszkającym tam Polakom i Litwinom, spadkobiercom tych syberyjskich zesłańców, którzy byli deportowani z Polski i Litwy przez carską i sowiecką Rosję. Podczas liturgii Mszy św. śpiewali polscy chórzyści razem z przybyłymi gośćmi. Po modlitwie ksiądz Dariusz Stańczyk zaprosił wszystkich na przykościelny cmentarz, by oddać hołd pochowanym tu powstańcom, pomodlić się, zapalić znicze. Żegnając się, motocykliści powozili dzieci na swoich żelaznych rumakach. Po obiedzie, nabrawszy sił przed drogą, pożegnaliśmy się z naszymi przyjaciółmi. Nastrój takich świąt – spotkań na długo pozostanie w pamięci i naszych sercach. Daje on nadzieję i zrozumienie tego, że mamy prawdziwych przyjaciół, patriotów, dla których bardzo ważna jest moc wiary, honor narodu i pomoc bliskim…